Deel dit bericht

Liefde op het tweede gezicht

Ik had al meer dan tien jaar niet alleen gereisd. Op een dag besloot ik naar Malta te gaan om Engels te studeren en wat uit te rusten. Ik had het afgelopen jaar hard thuis gewerkt en het was vermoeiend. Toen ik klaar was met mijn vierde roman genaamd Fietsen in het Tsjechisch (laten we zeggen Het fietsmeisje) en het werd eindelijk gepubliceerd en we vierden het met mijn vrienden, ik vloog naar Malta. Ik had een simpel plan: studeren, zwemmen in de zee, lezen en ontspannen in cafés. Ik verliet mijn dorp in het midden van de Brdy Mountains en bevond me in een hete betonnen jungle en lawaaierige straten. Eerlijk gezegd was het geen liefde op het eerste gezicht.

Ik besloot niet op te geven. Ik kleedde me aan en ging naar de straten van Saint Julian's om de omgeving te bekijken. Het duurde een paar dagen, maar uiteindelijk was ik met de stroom meegegaan en heb ik er de hele tijd van genoten - zelfs als introvert. Er zijn zoveel dingen die je alleen kunt doen: een film kijken in de bioscoop, dineren in een restaurant, zwemmen, een boek lezen op een terras van een leuk café, wat sightseeing doen in het prachtige Valletta of gaan winkelen. Ik heb het allemaal gedaan.

Je zou kunnen denken dat dineren alleen in het restaurant is raar. Het is niet. Ook ik was in het begin bang. Wat zullen ze denken? Niks slechts! Ik had een boek bij me en dat hielp. Het was van Hemingway Moveable Feast, mijn favoriete roman, en het was een geweldige metgezel. Ik ging naar het eerste restaurant dat ik zag dat ik leuk vond, en ik zat meteen. Een ober was aardig en serveerde me een lekker drankje. Ik bestelde een pizza margherita - en ze maakten een pizza in de vorm van een hart voor me! Ik zag het als een ondersteunend gebaar.

Na een week begon ik me thuis te voelen. Ik nam privélessen bij ESE (European School of English) en mijn leraar, David, was erg aardig. Hij heeft een geweldig gevoel voor humor. We hebben gepraat en wat verhalen gedeeld. Ik was ondergebracht in de ESE Residence, en ik was daar gelukkig. Mijn lessen begonnen 's middags, dus 's ochtends liep ik naar het rotsachtige strand van St. George's Bay, waar ik de golven zag aankomen en de zon die op deze kleine vijvers in de rotsen scheen. Ik hield van die plek! Terwijl ik liep, kwam ik elke ochtend langs dezelfde mensen - een oudere man die buiten zijn huis zat, evenals een dame die yoga beoefende op haar balkon. We lachten naar elkaar.

En zo gaat het - zelfs vandaag. Ik zit in een café te wachten op mijn lift naar het vliegveld terwijl ik dit schrijf. Ik zwom 's ochtends en bezocht mijn favoriete plek op het rotsachtige strand om afscheid te nemen

Dit is geen "tot ziens" - eigenlijk is het een "tot ziens" omdat ik terug wil komen.